30 април 2014


13 коментара:

IlijaO је рекао...

MICU BI ŠIŠKO DA POLJUBI (ako je to Ljuba na koju mislim)

Анониман је рекао...

Micu bi Šiško da povali!
Pablo

IlijaO је рекао...

Ovo mi se čini ispravnijim!

IlijaO је рекао...

Valli, Alida glumica (Pula, 31. V. 1921 – Rim, 21. IV. 2006.). Rodni grad napušta 1935. godine i odlazi u Rim kako bi postala glumica. Debitirala je 1936. godine, stekla veliku popularnost glumeći u romantičnim komedijama i melodramama, takozvanim filmovima bijelih telefona, pokazavši u svojim ostvarenjima iznimnu sugestivnost lica.

Godine 1940. snima Manon Lescaut, S druge stane ljubavi u režiji Carminea Gallonea i Mali staromodni svijet Marija Soldatija, u kojima je tumačila junakinje romantičnih vizija ali i izgubljenih iluzija. U tom je razdoblju dojmljivost njezinih krupnih planova možda najspektakularnije došlo do izražaja 1942. godine u djelu Mi živi (i njegovu nastavku Zbogom, Kira) u režiji Goffreda Alessandrinija. Po završetku Drugog svjetskog rata dolazi u Hollywood te dobija ulogu ultimativne femme fatale koja samom svojom pojavom nagoni muškarca na ubojstvo u Hitchcockovom Slučaju Paradine (1947.). Nakon neuspjeha filma Valli ubrzo napušta Hollywood.

Najveće ostvarenje kojim je stekla svjetsku slavu i po kojem je danas vjerojatno najpoznatija je britanski film: Treći čovjek, redatelja Carola Reeda (1949.). Tada je postala zvijezdom, iako ne u Hollywoodu nego u Europi, Alida Valli taj status zadržava sve do početka šezdesetih, nadvladavši početkom pedesetih godina i neke uobičajene glumačke nevolje, poput skandaloznog razvoda od prvog supruga, slikara i skladatelja Oscara de Mejoa i još većeg skandala (koji je potaknuo Fellinija na njegovu satiru rimskih mondenih krugova u Slatkom životu) kada je njezin tadašnji ljubavnik, skladatelj i pijanist Pierro Picconi optužen za ubojstvo mlade manekenke.

Iako se od skandala oporavila, Valli nikada nije dosegla popularnost pučkih zvijezda poput Gine Lollobrigide i Sophije Loren, vjerojatno manje zbog spomenutih afera, a više zbog svojevrsnog aristokratizma nastupa koji joj je, međutim, omogućio i najbolju kreaciju, onu grofice Livie Serpieri u Sensu Luchina Viscontija (1954). Iako je Visconti izvorno za ulogu želio Ingrid Bergman (još jedno Selznickovo otkriće), Alida Valli se savršeno uklopila u njegovu težnju da konvencijama melodrame reinterpretira povijest, u ovom slučaju Risorgimento.
Njezini sljedeći veliki filmovi su: Krik Michelangela Antonionija (1957.), Oči bez lica Georgesa Franjua (1959.), Tako duga odsutnost Henrija Colpija (1961.), Strategija pauka Bernarda Bertoluccija (1970.) i Razgovori karmelićanki redatelja Philippea Agostinija iz 1961. godine. Do svoje smrti 21. travnja 2006. u Rimu, a i nadalje, filmovima zahvaljujući, Valli je ostala jedna od ikona filmskog klasicizma kao zlatne ere u povijesti sedme umjetnosti. Pulsko gradsko kino je 2008. godine po ovoj znamenitoj talijanskoj glumici dobilo ime.

Анониман је рекао...

I bolje :-))
Pablo

IlijaO је рекао...

za Šiška?
Nisam shvatio koje se slovo ispušta u rješenju.

Miroslav Cvetković је рекао...

Nisam stavio Ljubu zbog istog korena, ali mi se i ta varijanta sviđala. Izbacuje se, naravno, slovo "I" između "micubišija" i "škode" ("Micubiši" i "škoda" po Vali).

IlijaO је рекао...

Pa ja sam zrnce neviniji u razmišljanju-stoga je Ljuba a ne Vali.Premda me podnaslov vodio u druge vode(grešne misli),ali za ujutro? (Rekli bi zlobnici-ha-ha-ha).

Luka је рекао...

Obziromna poo dva znaka mene je vuklo na MICUBIŠIJI i ŠKODE.

IlijaO је рекао...

Pamtiš li Luka Krakerovu antologijsku-DUŽDEVA SULICA!

Luka је рекао...

Da, imam ga u arhivi ZG Revija br. 80, proljeće 2000 (piše mi autor Bajo)

Unknown је рекао...

Nećemo Šiška, hoćemo Saška! :)

Miroslav Cvetković је рекао...

:)